Moderatorzy: rbit9n, Jerzy, zladygin, Michał Kowalski
No właśnie nie koniecznie. Kłosińska w radiowej trójce często to powtarza, że słowa obce mogą sie przyjąć w dziwacznej translacji. I nie ma tu prawidłowo lub nie. Większość zadecyduje. I na razie keczup wygrywa. Tak było w przypadku radio - radiu, studio - studiu.technik219 pisze:Jeżeli przez "cz" to z "a'', a jeżeli z "u" to przez "tch"
chemigrafiajanekjaneczek pisze:...bez aparatu fotograficznego?
Stykowo, niezależnie co na nich położysz. Patrz Anna AtkinsJ.A. pisze:A jak na nich powstaje obraz?MirekM pisze:Pewnie że tak. Do tego na dwa sposoby. Wszelkie techniki gdzie naswietlamy światłem UV (słoneczkiem), cyjanotypia, solny, vandyke brown, argyrotypia itp.
Cliche-vere to nie fotografia tylko rodzaj grafiki: płyta szklana pokryta mieszaniną sadzy i żelatyny była rytowana igłą, a następnie kopiowana stykowo (jak negatyw) na papierze fotograficznym. Metodą tą, chyba jako ostatni, tworzył Bruno Schulz cykl swoich grafik "Xiega Bałwochwalcza" w latach 1920-22. Jak widać, cliche-vere z fotografią ma tylko wspólny proces kopiowania, ale fotografią nie jest.rifley pisze:cliche-verre
Fotografem zostawało się po okresie "terminu" u mistrza w zakładzie fotograficznym. Po zdanym egzaminie czeladniczym uzyskiwało się prawo pracy w zawodzie fotograf, można było otworzyć własny zakład fotograficzny bez prawa zatrudniania obcych (członkowie rodziny mogli pomagać) i uczniów na czeladników. Dopiero po zdaniu egzaminu mistrzowskiego uzyskiwało się pełnię praw zawodowych. To w systemie cechowym. Obok niego istniały szkoły zawodowe, technika i studia pomaturalne, absolwentów których nie obowiązywały zasady cechowe.rifley pisze:Co do fotografiki, czyż nie było tak, żeby mianować się fotografem trzeba było mieć jakiś papierek z cechu itd.?
zatem widzisz kolego, jedni są technikami a inni artystami. w kontekście fotografii technik, chyba bardziej brzmi potworkowato. tak jestem artystą fotografikiem członkiem rzeczywistym fotoklubu rp. twoje zaś rozważania oceniam jako probę leczenia, kompleksów, czy też typowej dla tej części europy wrodzonej zawiści bo ktoś coś ma, lub osiągnął. być może jest to również sposób na dokuczenie zacnej grupie ludzi, którzy do fotografii podchodzą troszkę bardziej ulotnie, mniej zaś materialnie czy technicznie. pozdrawiam serdecznie, życząc miłego dnia.technik219 pisze:Cliche-vere to nie fotografia tylko rodzaj grafiki: płyta szklana pokryta mieszaniną sadzy i żelatyny była rytowana igłą, a następnie kopiowana stykowo (jak negatyw) na papierze fotograficznym. Metodą tą, chyba jako ostatni, tworzył Bruno Schulz cykl swoich grafik "Xiega Bałwochwalcza" w latach 1920-22. Jak widać, cliche-vere z fotografią ma tylko wspólny proces kopiowania, ale fotografią nie jest.rifley pisze:cliche-verre
[ Dodano: Sob 02 Lut, 2013 ]Fotografem zostawało się po okresie "terminu" u mistrza w zakładzie fotograficznym. Po zdanym egzaminie czeladniczym uzyskiwało się prawo pracy w zawodzie fotograf, można było otworzyć własny zakład fotograficzny bez prawa zatrudniania obcych (członkowie rodziny mogli pomagać) i uczniów na czeladników. Dopiero po zdaniu egzaminu mistrzowskiego uzyskiwało się pełnię praw zawodowych. To w systemie cechowym. Obok niego istniały szkoły zawodowe, technika i studia pomaturalne, absolwentów których nie obowiązywały zasady cechowe.rifley pisze:Co do fotografiki, czyż nie było tak, żeby mianować się fotografem trzeba było mieć jakiś papierek z cechu itd.?
Tytuł fotografika przysługiwał artystom fotografikom zrzeszonym w Związku Polskich Artystów Fotografików (ZPAF). Do związku można było wstąpić (i tak jest do tej pory) na zaproszenie, z polecenia innego członka związku tzw. wprowadzającego. Wstąpienie uwarunkowane jest przedstawieniem swojego dorobku twórczego i zaliczeniem egzaminu/rozmowy kwalifikacyjnej przed specjalną komisją. Członkowie ZPAF mieli przywilej wykonywania fotograficznych prac artystycznych na zamówienia instytucji państwowych, mogli wystawiać rachunki za dzieła, co w odniesieniu do fotografów cechowych i nie będących na etatach instytucji podlegało restrykcjom. Poza tym ZPAF miał swoje tabele cennikowe wielokrotnie wyższe nić "na wolnym rynku" co było ukrytą formą wspomagania artystów i ich związku przez państwo (pewien procent urobku fotografika zasilał konto związku). Tak więc, członkostwo ZPAF było z jednej strony sprawą wysoce prestiżową, z drugiej wiązało się z tym, o czym gentelmani nie mówią głośno.
Na marginesie: potworkowatość określenia fotografik potęguje użyty w nazwie organizacji zbitek artysta fotografik. Samo określenie fotografik określa artystę fotografa i nie potrzeba dodawać do niego artysta. Wychodzi takie masło maślane. Ale cóż, pewnie ojcowie założyciele Związku mieli jakieś kompleksy.
a czystej transkrypcji słowa "fotografia" wynika, ze jest to rysowanie światłem. resztę sobie dowiedz.oski44 pisze:Fotografia to chwytanie różnych motywów na materiale światłoczułym. Ale czy kładzenie liścia na papierze foto można nazwać fotografią ? Przedstawia to tylko jego zarysy, kontury. I co nam to daje ? To po prostu kombinowanie z czymś, z czym można to robić, lecz jest bez sensu (naprawa żarówki). Osobiście (jak wiele osób) staram się uchwycić rzeczywistość, przedstawioną z innego punktu widzenia, w innych kolorach.
Jak cię nie ma kto pochwalić, to się pochwal sam. Jeśli dla Ciebie taki to zaszczyt, to powinieneś chociaż nazwę tej organizacji napisać wielkimi literami.nord pisze:tak jestem artystą fotografikiem członkiem rzeczywistym fotoklubu rp.
..jak dla kogonord pisze:kontekście fotografii technik, chyba bardziej brzmi potworkowato
Cóż za przenikliwość...nord pisze:woje zaś rozważania oceniam jako probę leczenia, kompleksów
... a miej sobie, dobry człowieku, miej. Nic mi do tego.nord pisze:czy też typowej dla tej części europy wrodzonej zawiści bo ktoś coś ma, lub osiągnął
Ciekawe skąd wiesz, jakie ja mam podejście do fotografii: materialno-techniczne, czy raczej ulotne (cokolwiek by to miało znaczyć). Przypisywanie komuś określonych cech wyłącznie na podstawie cech zewnętrznych, w tym przypadku na podstawie forumowego nicka, znane jest w psychiatrii jako "efekt aureoli" i jest jednym z podstawowych błędów atrybucji społecznej. Ale nie martw się, to już można leczyć.nord pisze:to również sposób na dokuczenie zacnej grupie ludzi, którzy do fotografii podchodzą troszkę bardziej ulotnie, mniej zaś materialnie czy technicznie.
