zladygin pisze: ↑15 mar 2020, 12:14
fotograf robiący zdjęcie do paszportu ma ściśle określone zasady kadrowania
To akurat prawda.
zladygin pisze: ↑15 mar 2020, 12:14
stolarz heblujący deskę równa wszystko, jak leci, nie kierując się „twórczą wybiórczością”
Nie do końca prawda. Stolarz meblowy (stół robi, nie?) jest bardziej twórcą niż większość fotografujących.
zladygin pisze: ↑15 mar 2020, 12:14
Jedynym kryterium formalnym - co już kiedyś pisałem - jest definicja dzieła w rozumieniu prawa autorskiego, które toż dzieło chroni.
To akurat ze sztuką nie ma nic wspólnego. Zabezpiecza prawa materialne "twórcy" i tyle.
A co powiecie o warunkach przyjęcia do ZPAF? Prace jego członków związek chyba podnosi do rangi sztuki najwyższych lotów? No chyba, że nie.
A tak w ogóle to etykietka "współczesna" to wymysł tych, których dzieła w większości nie przetrwają ani materialnie, ani w przekazach
Aka, pisałem o samym heblowaniu, a nie o robieniu stołu. Ogólnie masz rację, a na podparcie Twojej tezy podam Huberta Banaszkiewicza, czyli dadanmafaka, niektórym doskonale znanego foto/grafika i nauczyciela, który teraz poświęcił się właśnie meblarstwu.
A co do definicji z ustawy o prawie autorskim, masz rację, nie definiuje ona sztuki, ale dzieło. Ale sztuki nic nie definiuje. Albo wszystko, czego przykłady mamy powyżej. I w tym kontekście znakiem zapytania należy opatrzyć każdą decyzję o przyjęciu lub nie do ZPAF, albo innego stowarzyszenia twórczego.
zladygin pisze: ↑15 mar 2020, 12:14
Nie dojdzie do konsensusu w tej dyskusji. Jedynym kryterium formalnym - co już kiedyś pisałem - jest definicja dzieła w rozumieniu prawa autorskiego, które toż dzieło chroni.
Na przestrzeni dziejów próbowano ulepić wiele definicji sztuki. Na początku był taki problem, że pod pojęciem sztuki rozumiano dzieło stworzone według zasad. Wszystko, co tworzono według zasad (doszukiwano się ich na drodze m.in. matematycznej- stąd te wszystkie zasady złotego podziału itp.) było uważane za sztukę, a to co nie zostało stworzone według zasad określano mianem "przeżycia" (delirio). Dlatego też według obecnych kryteriów to co wówczas uważano za sztukę my uważamy za rzemiosło bądź dziedzinę nauki. Nie będę się rozpisywał na ten temat bo uznacie, że się popisuję wiedzą - odsyłam do kapitalnego dzieła Władysława Tatarkiewicza "Dzieje sześciu pojęć" - czyta się jak najlepszy kryminał.
Zaś co do definicji sztuki.... myślę, że paradoksalnie najlepiej pojęcie sztuki oddaje ta zawarta w dziele Rudolfa Arnheima "Sztuka i percepcja wzrokowa. Psychologia twórczego oka". Brzmi ona:
"Sztuka to kamyk rzucony na spokojną wodę".
Arnheima, zresztą, również bardzo dobrze się czyta
Technik219 - popisuj się tą wiedzą. Taka przetrawiona i podana na tacy jest bardziej przyswajalna. Wprawdzie staram się czytać z zakresu teorii fotografii/sztuki jak najwięcej, ale im więcej czytam, tym mniej rozumiem.
Gdzieś ostatnio trafiłem na taki zgrabny cytat: "Sztuki niema wtedy, gdy ktoś mimo woli udziela drugim swego stanu, ziewając, płacząc, śmiejąc się itp.; zaczyna się zaś wtenczas dopiero, gdy ktoś mając na celu udzielenie pewnego uczucia innym ludziom, wywołuje je w sobie samym, przeżywa je rozmyślnie, ażeby wyrazić następnie dla innych za pomocą pewnych znaków zewnętrznych. Gdy tylko widzowie-słuchacze przejmują się tym samym uczuciem, którego doznawał artysta podczas tworzenia, natenczas zjawia się sztuka."
Forma winna nieść jakąś treść inaczej jest tylko kolejną pieprzoną górką z pieprzoną chmurką* - acz i to zdanie choć moje wydaje mi się jednak błędne, bo treścią może być i zachwyt z ładnego widoku.... i chyba takie było pierwotne znaczenie sztuki, apoteoza piękna, dopiero później takie chore umysły jak mój zaczęły wkładać tam archetypy i symbole i symbole by wyrażać swój komentarz do otoczenia czyniąc wierniejszą kopię swych myśli niźli słowa, nawet nadałem swemu wytwórstwu wyszukaną nazwę: poezja obrazkowa by sobie dogodzić i nadać znaczenie temu co czynię, sztuka jest - zawsze była głównie po to by głaskać ego autora. Ale akurat to nadaje sens memu życiu, już nie jakieś miłości, nie dzieci, które są pasożytem na organizmie rodzica, ale właśnie tworzenie poezji obrazkowej - bo to nie tylko obraz, ale i tytuł - wtedy me ego jest bardziej zaspokojone, na chwile, nienasycenie zaraz wraca - musi wracać, bo jest tym kołem napędowym twórcy/autora...
... porque las tribus condenadas a cien años de soledad ya no tienen una segunda oportunidad en la tierra.
galería -> https://www.flickr.com/photos/4rider<- fsociety -> yelp 2000 -> ∞ homo homini lupus est
A czy to jest tak ze sztuka musi miec odbiorce ? Czy jesli robie foto do szuflady i nie pokazuje ich. I sprawiaja mi one frajde. Czy wtedy to tylko hobby czy sztuka ? A jesli w koncu pokaze komus powiedzmy dziecku i ono z zachwytem zacznie ogladac jedna druga trzecia to wtedy juz to jest sztuka ? A czy jesli zaniesie do szkoly i pokaze kolegom a oni wtedy powiedza ze to gniot to juz nie sztuka ?
Zastanawiam sie czy potrzebna jest definicja sztuki. Czy mozna ja w ogole definiowac ?
skiper75 pisze: ↑15 mar 2020, 19:34
A czy to jest tak ze sztuka musi miec odbiorce ?
Musi, nawet gdy dzieje się to już po śmierci autorki jak w przypadku Emily Dickinson.
Jestem nikim. A ty kim jesteś?
Czy także - jesteś - nikim?
A więc dwoje nas? Nic nie mów,
bo ogłoszą to z krzykiem.
Być kimś - jakie to żałosne.
Imienia swego nie pragnę
jak żaba w czerwcu życia głosić
przed zachwyconym bagnem.
Ostatnio zmieniony 15 mar 2020, 19:44 przez 4Rider, łącznie zmieniany 1 raz.
... porque las tribus condenadas a cien años de soledad ya no tienen una segunda oportunidad en la tierra.
galería -> https://www.flickr.com/photos/4rider<- fsociety -> yelp 2000 -> ∞ homo homini lupus est
Patrz trochę w górę, a trochę w dół:
przekaz - chęć przekazania swych myśli i/lub uczuć/odczuć - jak wspomniałem w pierwotnym swym wywodzie, dlaczego? - by poczuć się choć trochę mniej samotnym - a dlaczego musi mieć odbiorcę? - by nadać jej sens - tylko odebranie wiadomości nadaje sens jej wysłania.
... porque las tribus condenadas a cien años de soledad ya no tienen una segunda oportunidad en la tierra.
galería -> https://www.flickr.com/photos/4rider<- fsociety -> yelp 2000 -> ∞ homo homini lupus est
Patrz trochę w górę, a trochę w dół:
przekaz - chęć przekazania swych myśli i/lub uczuć/odczuć - jak wspomniałem w pierwotnym swym wywodzie, dlaczego? - by poczuć się choć trochę mniej samotnym - a dlaczego musi mieć odbiorcę? - by nadać jej sens - tylko odebranie wiadomości nadaje sens jej wysłania.
Wiem. Ale probuje polemizowac. Moze nieudolnie. Przebic sie z teza ze sama definicja jest niepotrzebna. Ze nawet gnioty w szufladzie ktorych nikt nie widzial to rodzaj sztuki.
skiper75 pisze: ↑15 mar 2020, 19:55
Ze nawet gnioty w szufladzie ktorych nikt nie widzial to rodzaj sztuki.
Że gnioty to ocena subiektywna, a że nawet z szuflady może pokazuje przykład Emily Dickinson i Vivian Maier - by wspomnieć chociaż te najgłośniejsze. Nie ma znaczenia kiedy wiadomość będzie odebrana i kto ją odbierze i jak wykorzysta, liczy się przede wszystkim fakt jej odebrania - interakcja, związek przyczynowo-skutkowy, ect...
... porque las tribus condenadas a cien años de soledad ya no tienen una segunda oportunidad en la tierra.
galería -> https://www.flickr.com/photos/4rider<- fsociety -> yelp 2000 -> ∞ homo homini lupus est
już wiem skąd Ridley Scott miał pomysł na frachtowiec kosmiczny USCSS Nostromo.
